If this brain’s over-tempered.

consider that the fire was want.

and the hammers were fists.

I’ve tasted my blood too much.

to love what I was born to.

But my mother’s look.

was a field of brown oats, soft-bearded.

her voice rain and air rich with lilacs.

and I loved her too much to like.

how she dragged her days like a sled over gravel.

Playmates? I remember where their skulls roll.

One died hungry, gnawing grey perch-planks.

one fell, and landed so hard he splashed.

and many and many.

come up atom by atom.

in the worm-casts of Europe.

My deep prayer a curse.

My deep prayer the promise that this won’t be.

My deep prayer my cunning.

my love, my anger.

and often even my forgiveness.

that this won’t be and be.

I’ve tasted my blood too much.

to abide what I was born to.

I’ve Tasted My Blood By Milton Acorn

ถ้าใช้สมองมากกว่าอารมณ์

พิจารณาว่าถึงสิ่งต้องการ

และมีค้อนเป็นหมัด

เพื่อลิ้มรสเลือดของฉันที่มีมากเกินไป

ที่ฉันเกิดมาเพื่อรัก

เหมือนแม่ของฉัน

ขอบเขตของข้าวโอ๊ตสีน้ำตาลอ่อน

เสียงของเธอทะลุแหวกฝนและกาศกับ lilacs

ฉันรักเธอมากเกินกว่าที่จะชอบ

เธอลากตัวเธอเหมือนวันรถเลื่อนบนลูกรัง

เพื่อนคู่หู? ผมจำได้ที่ม้วนกะโหลกของพวกเขา

คนหนึ่งเสียชีวิตด้วยความหิวที่กัดปลากะพงสีเทาแผ่น

อีกหนึ่งล้มลงบนพื้นดินอย่างหนักและกระจาย

และอีกหลายคนและหลาย ๆคน

ขึ้นมาโดยอะตอมอะตอม

เสมือนหนอนในยุโรป

คำอธิษฐานของฉันสาปแช่งลำลงไป

ลึกลงไปข้างในฉันสัญญาว่าจะไม่สวดมนต์

ส่วนลึกของฉันคำอธิษฐานของฉันไหวพริบของฉัน

ความรักของฉันความโกรธฉัน

และมักจะให้อภัยฉัน

ว่านี้จะไม่เป็นและจะเป็น

เมื่อฉันได้ลิ้มรสเลือดของฉันมากพอ

ที่ฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้