ในยุคอดีตเมื่อร้อยกว่าปีที่ผ่านมาการจะหาผู้หญิงสักคนที่ก้าวขึ้นมาเป็นนักแต่บทกวีหรือนักประพันธ์ต่างๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ด้วยความที่โลกยุคก่อนยังมองว่าเรื่องของการศึกษาหรือเรื่องวิชาความรู้ต่างๆ ควรเป็นเรื่องของผู้ชายมากกว่า แม้แต่ประเทศทางฝั่งยุโรปที่พัฒนาไปได้ไกลก็ตามพวกเขาก็ยังมองว่าการแต่งบทกลอนบทกวีต่างๆ ควรเป็นเรื่องที่ผู้ชายพึงกระทำมากกว่าผู้หญิง ทว่าก็ยังมีหญิงสางคนหนึ่งผู้ซึ่งพยายามพัฒนาตนเองจนกลายเป็นที่ยอมรับของคนจำนวนมากในเรื่องเกี่ยวกับการแต่งบทกวีต่างๆ ของเธอ หญิงสาวคนดังกล่าวมีชื่อว่า Elizabeth Barrett Browning

Elizabeth Barrett Browning เกิดเมื่อวันที่ 6 มีนาคม ค.ศ. 1806 จัดได้ว่าเป็นนักกวีที่ประสบความสำเร็จอย่างมากของอังกฤษในยุควิกตอเรีย ผลงานของเธอค่อนข้างได้รับความนิยมไปทั่วโลกโดยเฉพาะในอังกฤษและสหรัฐฯ เธอเริ่มต้นเขียนบทกวีเป็นครั้งแรกตั้งแต่อายุได้ 6 ขวบ อย่างไรก็ตามเมื่อเธออายุได้ 15 ปี เธอเริ่มมีอาการป่วยแบบประหลาดๆ มีอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง ปวดกระดูกสันหลัง ในช่วงเวลาต่อมาเธอก็เป็นโรคเกี่ยวกับปอดซึ่งมีการสันนิษฐานกันว่าอาจเป็นวัณโรค ซึ่งตรงจุดนี้เองมีส่วนอย่างมากที่ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยมีสุขภาพที่แข็งแรงสักเท่าไหร่นัก อย่างไรก็ตามเธอเริ่มเข้ามาสู่การเขียนวรรณกรรมอย่างจริงๆ จังจากการแนะนำให้รู้จักของลูกพี่ลูกน้องเธออย่าง John Kenyon ในช่วงทศวรรษ 1830 ก่อนที่ผลงานบทกวีชิ้นแรกของเธอจะสำเร็จออกมาในปี ค.ศ. 1838 จนได้รับการตีพิมพ์ ซึ่งในช่วงเวลาต่อมาตั้งแต่ช่วง ค.ศ. 1841-1844 เธอมีผลงานในการเขียนอย่างแพร่หลายทั้งผลงานในด้านของการเขียนบทกวีประเภทต่างๆ นอกจากนี้เธอยังมีส่วนสำคัญในการร่วมรณรงค์การเลิกทาสซึ่งงานเขียนของเธอเองก็ช่วยให้เกิดการปฏิรูปเกี่ยวกับกฎหมายแรงงานเด็ก ซึ่งจากผลงานอันโดดเด่นของเธอทำให้เธอได้เป็นผู้ร่วมในการเข้าชิงรางวัล Poet Laureate กับ Tennyson

จากผลงานการเขียนบทกวีที่มากมายของ Elizabeth Barrett Browning ทำให้เธอประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก ส่วนในเรื่องชีวิตส่วนตัวเธอแอบแต่งงานแบบเงียบๆ กับ Robert Browning เนื่องจากเธอกลัวว่าพ่อของเธอจะไม่ค่อยชอบ หลังจากแต่งงานเธอก็ได้ออกมาอยู่กับสามีพร้อมทั้งย้ายไปใช้ชีวิตที่อิตาลี มีลูกชาย 1 คน ชื่อว่า Robert Barrett Browning อย่างไรก็ตามด้วยอาการป่วยที่ทำให้เธอมีสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงนักจนในที่สุดเธอก็ได้เสียชีวิตลงอย่างสงบในปี ค.ศ. 1861 ที่เมืองฟลอเรนซ์ ด้วยวัยเพียงแค่ 55 ปีเท่านั้น โดยบทความสุดท้ายของเธอถูกลงตีพิมพ์จากการที่สามีของเธอเป็นผู้จัดการให้หลังการเสียชีวิต